Hé… een idee!
Inspiratie groeit van idee naar concept tot filosofie. Een goed begin vraagt om leegte.
Gedachten, woorden, beelden, daden.
Ik denk, dus ik ben: een mens. In een lichaam, met een geest.
Die geest is een grabbelton.
Het lichaam: een ervaring van sensaties, emoties, en processen. Binnen die arena van menselijk bestaan drijven gedachten als wolken voorbij. Tussen de regels heerst stilte.
En soms blijft er wat waterdamp hangen: Hé… een idee!
Het idee is een bewegend beeld.
Een gedachte die leidt naar verwoording, begrenzing.
Mensen zijn talige wezens.
Anders bleef het bij grommen, steunen en kreunen.
Gedachten, woorden en beelden staan in dienst van daden.
Want een mens laat sporen na door iets te doen.
Denken is een daad.
Woorden vinden is een daad.
Beelden creëren is een daad.
Grenzen stellen is een daad.
Ze komen samen in een vorm van communicatie.
Die begint als visualisatie.
Een gedachte.
Wat we ook doen, een tuintje aanharken, een jurk maken, een artikel schrijven, iedere daad staat gelijk aan communicatie. Wat weer hetzelfde is als verbinding zoeken. Want alleen is maar alleen. En geen leven.
Althans… Hoe ver wil je gaan?
De gedachte staat nooit op zichzelf.
Ze is verbonden met een netwerk aan betekenissen.
Denken is een rietje stoppen in een wolk van inspiratie.
Het regent ideeën.
Sommige ideeën zijn tijdloos.
Andere ideeën zijn schatplichtig aan de tijdgeest.
Ideeën kunnen onzin zijn of pareltjes van betekenis.
Denken kan vrij zijn of een toegepaste kunst.
In dat laatste geval spreken we van concepten.
Een concept dient meestal een doel.
Of dat doel nu filosofisch is of een vorm van reclame.
Communiceren zullen we. Willens of wetens.
In het ene geval is de gedachte van een zeker nut.
In het andere geval eerder tijdverdrijf.
Beiden niet ontbloot van zingeving.
De zin van het denken kan zichzelf niet overstijgen.
Want denken blijft begrenst door taal en beelden.
Vandaar dat het onmogelijk is iets nieuws te bedenken.
Denken is een zodoende een kwestie van hergebruik.
Een kringloop die we herkennen in de collage en de assemblage.
Er is niets nieuws onder de zon.
Behalve dit moment.
De geest verliest zichzelf in bespiegeling.
Naargelang ruimte, vrijheid en leegte daar een rol in mogen spelen, hoe meer je komt tot de kern… van hoe jij het ziet. Want het enige dat uniek is aan ons denken is de positie die we zelf innemen als waarnemer en vervolgens als dadensteller.
Dat vraagt tijd. De spiegel van speelruimte.
Communiceren doe je met de ander. Of met jezelf.
Soms heel praktisch.
Soms on-praktisch.
Het eerste heeft zin, het tweede net zo goed.
Want juist in het nutteloze vinden we de ware betekenis.
huubkoch.nl 